ที่โกยผง ที่ผงนี่ขึ้นเลย!

แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง หลายปีผ่าน ข้าวของที่ ‘โอ๊ย น่ารักจะบ้า’ ต่างๆ กลายเป็นขยะชีวิต ในขณะที่เจ้าที่โกยผงหน้าตาสามัญกลายเป็นเครื่องใช้คู่มือ ผงกาแฟเกลื่อนที่เคาน์เตอร์ครัว พริกป่นหกบนโต๊ะกินข้าว ดอกไม้ร่วงกราวบนพื้น ขี้ยางลบบนโต๊ะทำงาน ผมร่วงในห้องน้ำตามวัย เมื่อไหร่ที่มีฝุ่นผงให้เก็บกวาดในจุดเล็กๆ ที่โกยผงซังช่วยได้ดีเสมอมา ข้อดีคือจับถนัดมือกว่าที่คิด แม้ขอบจะไม่คมกริ๊บเหมือนที่โกยผงพลาสติกอันจิ๋ว แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการโกยซะเอง รองรับฝุ่นได้ดี ล้างทำความสะอาดง่าย ตกจากที่สูงก็ไม่ยักกะพัง กลัวสนิมจะขึ้นก็ไม่เห็นจะขึ้นซะที (เพราะถ้าเปียกก็เช็ดให้แห้งก่อนเก็บซะหน่อย) 

ที่โกยผงมีไว้โกยผง และทำหน้าที่ได้สมฐานะตัวเองก็น่าจะเพียงพอ แต่ที่หยิบมาอวดเป็นพิเศษ เพราะที่โกยผงซังชิ้นนี้ ชวนให้คิดเรื่องการซื้อของเข้าบ้านอย่างจริงจัง และทำให้ตั้งใจว่าจะมีของเพื่อฟังก์ชั่นหนึ่งแค่หนึ่งชิ้น ดังนั้น จะเลิกซื้อของที่ไม่ได้ใช้ให้จงได้ (แม้มันจะราคาถูกแค่ไหนก็ตาม!)

ซึ่งเป็นความตั้งใจที่ยากเย็นเข็ญใจสำหรับตัวฉันในอดีตจริงๆ สารภาพตรงนี้เลยว่าเมื่อก่อนเป็นพวกซื้อดะ ร้านร้อยเยนคือของโปรด บ้านจึงเต็มไปด้วยเครื่อง (น่า) ใช้ แต่ไม่ได้ใช้เต็มไปหมด แม้หลังๆ จะยังชอบเดินดูข้าวของตามร้านรวง แต่เมื่อไหร่ที่ด้านมืดเริ่มหยิบของไม่จำเป็นใส่ตะกร้า ฉันจะง้างที่โกยผงรอไว้ในหัว ถ้าซื้อเมื่อไหร่จะต้องโดนสักป้าบนึง แหนะ ยังอีก!

ถึงจะฟังดูรุนแรงไปนิด แต่ได้ผลนะ, เผื่อนักช้อปกลับใจคนไหนอยากเอาไปใช้ต่อรองกับตัวเอง : )